Wyprawa do Co Kerry. Dzień drugi.

Poranek w Fossie powitał nas...deszczem niestety. Góry ukryły się za ciemnymi chmurami... Choć weź i płacz (jak mawiał mój idol Pawlak Kazimierz). W końcu przyjechaliśmy tu po to, aby nasycić oczy pięknymi krajobrazami, ukoić choć trochę tęsknotę za górami (to ja), pokazać dziecięciu naszemu magiczne miejsca, być tam gdzie dotychczas nie dotarliśmy a tu...pogoda wycina nam taaaaaki numer.
Stwierdziliśmy- nic to!  Przyodzialiśmy nietwarzowe czapki (to ja i Maleństwo- Misiek kategorycznie odmówił i nałożył swoją letnią czapkę, którą znalazł w schowku w samochodzie) kurtki przeciwdeszczowe, a co niektórzy nawet przeciwdeszczowe spodnie  i...w drogę. Nie straszne nam deszcze i wiatry, nie straszne kałuże i błoto! Realizujemy nasze plany.

Na pierwszy ogień poszedł Zamek Ross...A tak na serio... szukaliśmy alternatywy pod dachem, bo deszcz był tak nieprzyjemny, że zwiedzanie w plenerze absolutnie nie wchodziło w rachubę.

Zamek Ross został zbudowany nad brzegiem jeziora Lough Leane około 1420 roku i był rodową siedzibą klanu O'Donoghue, a także ostatnią twierdzą, którą władali Irlandczycy, aż do zdobycia jej przez wojska Cromwella w 1653 roku.

Wewnątrz zamku obowiązuje zakaz fotografowania (oprócz pomieszczenia- muzeum, przedstawiającego historię zamku).
Obiektyw mojego aparatu po przemoczeniu dzień wcześniej zarosiał i fotki z niego wyszły kiepściuchne :-(. Na szczęście mogłam posiłkować się telefonem...

Górne zdjęcie zrobiłam "zmokniętym" aparatem...

Lough Leane- w pogodny dzień widok z pewnością nieziemski.

Mury obronne.

Makieta zamku Ross.

O dziwo mimo fatalnej pogody turystów spotkaliśmy mnóstwo. Zamek Ross zwiedzaliśmy z przewodnikiem i nasza grupa liczyła około 30 osób, a taki tour odbywał się co godzina.

Znudzone Maleństwo i baaaardzo zaczytany Misiek w oczekiwaniu na tour w zamku Ross.

Zdjęcie z okna zamku Ross- jedyne na które zezwoliła Pani Przewodnik...:-/ 

Kolejnym punktem naszej wycieczki miał być Muckross House z pięknymi ogrodem i parkiem, oraz Muckross Abbey- ruiny opactwa Muckross. Deszcz przestał padać i nawet słońce kilkakrotnie wychyliło się zza chmury...Dlatego też zdecydowaliśmy się na spacer. Misiek doskonale sobie radzi w terenie trzymając mnie za rękę więc przejście dystansu około 2 km  nie stanowiłoby dla nas żadnego preblemu, ale przy parkingu spotkaliśmy...Patricka i Sylwestra :-)
Sylwester to koń rasy Connemara, a Patrick to jego właściciel. Rzecz jasna Sylwester zaprzężony był w dwókółkę (taką jak na zdjęciach z poprzedniego postu), a Patrick tak serdecznie zapraszał na przejażdżkę, że nawet znacznie obniżył nam cenę za kurs (a może to taki chwyt marketingowy i obniżka była wpisana w usługę ;-) Całą drogę Patrickowi buzia się nie zamykała (a miał nieco irytujący zwyczaj powtarzania dwa razy ostatnich słów w zdaniu ;-). Opowiadał nam i o meczu Polska- Irlandia i o sztormie, który 2 tygodnie wcześniej powyrywał z korzeniami nawet największe drzewa i o historii i o koniu Sylwestrze, który przeszedł specjalny kurs ciągnięcia wózka dwókołowego...
Miło spędziliśmy czas w towarzystwie Patricka i Sylwestra, a przy okazji w przerwie odwiedziliśmy ruiny Muckross Abbey i spacerowaliśmy w ogrodach Muckross House.

Maleństwo obok woźnicy :-)

Dojeżdżamu do Muckross House

Poniżej zdjęcia z serii my teraz i 9 lat wcześniej ;-). Miejsce to samo tylko my jakby trochę inne ;-)

Maleństwo i ja przed Muckross House (z widokiem na jezioro Muckross) prawie 9 lat temu....

...i my teraz. Niestety nie mogłyśmy położyć się na trawie bo i mokra była i zimna ;-)

Opactwo Muckross zostało założone w 1448r. przez franciszkanów. Na przestrzeni wieków było wielokrotnie niszczone i odbudowywane. Obecnie budynek opactwa jest pozbawiony dachu, choć mury zachowane są w całkiem dobrym stanie. Na cmentarzu można znaleźć zarówno XVII i XVIII- wieczne jak i współczesne nagrobki. Patrick poinformował nas, że na cmentarzu nadal są grzebani zmarli z rodzin, których przodkowie leżą tu od wieków.

Wewnątrz murów Muckross Abbey znajduje się dziedziniec z rosnącym tam- pamiętającym jeszcze mnichów- drzewem cisowym.

Jeśli zaś chodzi o Muckross House...cóż... pałacyk piękny, ale... i tutaj zakaz fotografowania wewnątrz :-( więc nie jestem w stanie pokazać Wam tych wnętrz w stylu elżbietańskim. Powiem tylko, że jest imponujący i...ogromny (65 pokoi). Po wycieczce z przewodnikiem po Muckross House czuliśmy się- serio- zmęczeni. Podobno długość wszystkich korytarzy i schodów wynosi ogółem około 7 km (jakoś trudno mi w to uwierzyć). Współczuję służbie, pracującej tu wieki temu...(obecnie jest dostępna winda dla inwalidów, z której rzecz jasna skorzystaliśmy, i która ułatwiła nam przemieszczanie się).

Muckross House był zaprojektowany przez szkockiego architekta Williama Burn i został zbudowany w 1843r. przez Henry'ego Arthura Herberta- irlandzkiego polityka i jego żonę Mary Balfort Herbert- malarkę, której akwarele nota bene nadal ozdabiają ściany domu.

W 1861r. sama Królowa Wiktoria była gościem Muckross House. 

Misiek i Maleństwo w wymyślonych przez siebie pozach ;-) w tle główne wejście (obecnie wejście znajduje się z boku, a widoczne na zdjęciu drzwi są zamknięte)

"Ogrody są szczególnie piękne wiosną, kiedy kwitną rododendrony i azalie", że pozwolę sobie zacytować przewodnik.
My zjawiliśmy się zbyt wcześnie...:-(

Kolejnym punktem naszego zwiedzania był oddalony o kilka kilometrów od Mucross Wodospad Torc. 

"Rzeka Owengarriff opada kaskadami przez zalesiony wąwóz Friars' ku wodom jeziora Muckross. Z pięknej ścieżki, wspinającej się na szczyt tego 18- metrowego wodowspadu można podziwiać wspaniałe widoki..."- cytat z "Przewodnika Wiedzy i Życia.Irlandia".

Wspinamy się ścieżką na szczyt...

...podziwiamy widoki...

...zapierające dech w piersiach (właśnie nam dech zaparło mimo, że mgła i słaba widoczność ;-)

I jeszcze kilka migawek z cyklu "po drodze"...

Punkt widokowy. Rzeka Long Range.

W drodze.

Ladies'View wzięło swą nazwę od zachwytu, jakiego doświadczyły damy dworu Królowej Wiktorii, kiedy odwiedziły to miejsce w 1861r.

Ufff...Nie zmęczyliście się zanadto, bo my po tej wycieczce byliśmy naprawdę wykończeni-co nie przeszkodziło nam w nocnych polsko-irlandzko-szwajcarskich rozmowach w hostelowej jadalni ;-)

A następnego dnia czekała na nas prawie 200 kilometrowa trasa do przejechania...o czym opowiem już w następnym poście.

Pozdrawiam cieplutko.