Kawa o poranku.

"Takiej kawy jak w Polszcze nie ma w żadnym kraju:

W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju,

Jest do robienia kawy osobna niewiasta,

Nazywa się kawiarka; ta sprowadza z miasta

Lub z wicin bierze ziarna w najlepszym gatunku

I zna tajne sposoby gotowania trunku,

Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,

Zapach moki i gęstość miodowego płynu.

Wiadomo, czem dla kawy jest dobra śmietana;

Na wsi nietrudno o nię: bo kawiarka z rana,

Przystawiwszy imbryki, odwiedza mleczarnie

I sama lekko świeży nabiału kwiat garnie

Do każdej filiżanki w osobny garnuszek,

Aby każdą z nich ubrać w osobny kożuszek."

Pamiętacie ten fragment "Pana Tadeusza"?

Kiedy przygotowuję moją poranną kawę zawsze myślę o kawiarce, która mieliła ziarenka kawy w starym, ręcznym młynku. Z jaką pieczołowitością wsypywała zmielone, pachnące ziarenka do imbryka. I ta śmietanka zbierana po porannym udoju... :-)

Te czasy już dawno minęły. Teraz wystarczy zakupić dobry eksperes do kawy i już możemy popijać aksamitne espresso albo late z cudowną, lekką pianką z mleka.

Niestety porządny ekspres to również porządny wydatek...Ponadto trzeba mieć miejsce w kuchni na ten jakby nie było dość duży sprzęt...  

A że w mojej mikroskopijnej kuchni nie mam miejsca na jakikolwiek nowy sprzęt, a na dodatek zawsze są ważniejsze wydatki niż zakup ekspresu (w końcu nie jest to rzecz bez której nie da się obejść) mój rytuał przygotowywania porannej kawy bliski jest temu z "Pana Tadeusza" ;-) Nie żebym kręciła korbką drewnianego młynka, nie żebym zbierała śmietankę po porannym udoju...ale...

Dawno temu piłam tylko i wyłącznie czarną gorzką kawę po turecku czyli po polsku, przecedzając fusy przez zęby ;-). 

Zdarzył się, też epizod z ekspresem przelewowy (dostałam go w prezencie), z którego kawa zupełnie mi nie smakowała. Potem przerzuciłam się na kawę rozpuszczalną z odrobiną mleka. Z czasem i ta przestała mi smakować. Po powrocie z wakacji zakupiłam zaparzacz do kawy z tłokiem (taką kawą rozpoczynaliśmy poranki w Rzymie), ale w dużej mierze smak kawy z takiego zaparzacza zależy od jej gatunku. Tutaj nie mogłam trafić we właściwy smak- albo za kwaśna, albo lurowata. 

W końcu będąc w Tk Maxx trafiłam na przecenę kawiarki- takiej małej na dwie porcje espresso- więc idealnej dla mnie i Miśka :-). Pamiętałam też smak kawy, jaką zostaliśmy poczęstowani przez znajomych dublińskich Włochów, dla których dobra kawa to świętość. Pomyślałam więc, że i ja spróbuję przyrządzić TAKĄ kawę ;-).

Tak więc za nieprzyzwoicie niską cenę €9 nabyłam drogą kupna- sprzedaży takie oto cudeńko (zaiste cudeńko wszak kawa z niego przepyszna).

Po zakupie nie powinno się od razu serwować kawy z tego typu kawiarki, ponieważ nie będzie ona smaczna- może mieć posmak metalu. I tutaj zastosowałam rady jakie znalazłam na blogu domnawygnanku.blogspot.com (o kawiarce post tutaj klik). Pozdrawiam autorkę bloga i mam nadzieję, że jeszcze powróci do blogosfery :-).

Zanim przygotowałam napój nadający się do spożycia, kilkakrotnie zaparzyłam kawę w kawiarce. Nigdy jej też nie myję płynem do mycia naczyń,a jedynie wodą.

A mój rytuał parzenia kawy wygląda tak ;-)

Do dolnego pojemnika kawiarki (to ta część po prawej) wlewam wodę do wysokości zaworka. Do sitka (to ta środkowa część) wsypuję 3-4 łyżeczki kawy. Na razie nie mogę polecić jakiegoś konkretnego gatunku kawy, ponieważ zarówno kawa Jacobs Krounung jak i no name kawa z dyskontu, po przygotowaniu jest bardzo smaczna i aromatyczna.

Kawę lekko ugniatam łyżeczką, przykręcam czajniczek i stawiam na kuchence.

Kiedy dzbanek z kawą pyrka na kuchni ja przygotowuję mleko. Podgrzewam je, a potem spieniam prymitywnym narzędziem zakupionym w Lidlu za € 3,50 ;-)

Kiedy kawa jest już gotowa- a rozpoznaję to po dźwięku wydobywającego się z kawiarki- dolewam ją do spienionego mleka (jeszcze trochę a zacznę malować kawą na mleku jak prawdziwy barista ;-), a że lubię kawę z cynamonem delikatnie posypuję ją tą aromatyczną przyprawą.

Mmmmmhhhh...pyszna...

Taka to ze mnie kawiarka :-)

Pozdrawiam i życzę miłego poniedziałku.